Dzień VI

16.7.1953

XV. [Co to jest oddanie się Bogu]

D1884 W czasie Mszy [św.] Pan Jezus zaczął mi tłumaczyć, co to jest oddanie. „Czy ty rozumiesz, dziecko Moje, co to jest oddanie się Bogu – i w ogóle oddanie? Kiedy coś oddajesz, tracisz własność tego, co oddajesz, zrzekasz się własności na rzecz tego, któremu coś oddajesz. To już nie jest odtąd twoją własnością. Pomyśl teraz, dziecino, co znaczy oddać się komuś. To znaczy zrzec się prawa do siebie, stać się własnością tego, któremu siebie oddajesz. Wy tego jasno nie rozumiecie; może jeszcze najlepiej, gdy chodzi o oddanie, jakie jest w małżeństwie – i choć to dalekie jest jeszcze od tego, czym jest takie zupełne oddanie się, jak oddanie się Bogu – jako dalekie podobieństwo może wam ułatwić zrozumienie oddania, jakie jest podstawą waszego powołania, dzieci kochane.

D1885 W małżeństwie oddajecie drugiemu człowiekowi swe ciało i wzajem bierzecie jego oddanie. Bogu oddajecie się cali z ciałem i duszą, i to nie jak ludzie, którzy to czynią dla jednego celu – rodzenia potomstwa.

D1886 Wy oddajecie Bogu prawo do całego siebie. Bóg może z twym ciałem i duszą uczynić, co zechce, bo sama Mu się na własność oddałaś i nic już w tobie nie jest twego, nic do ciebie nie należy. Jesteś własnością Boga i On tylko tobą dysponuje. To niewola – pomyślałaś – to więcej niż niewolnictwo, bo tu ani najmniejsza myśl do ciebie nie należy – wszystko oddałaś, nic nie masz.

D1887 Na takim oddaniu się Bogu polegają wasze ślubowania zakonne i akt ten zarazem jest aktem zaślubin z Bogiem, bo wiedz to, dziecko i oblubienico Moja, że Bóg-Miłość za takie oddanie się tak samo się oddaje jak Oblubieniec swej oblubienicy. On też daje jej całego siebie i w tym akcie nie tylko ty do siebie już nie należysz, bo oddałaś się cała i bez reszty Bogu – i Bóg dał ci takie samo prawo do Siebie – jest – stał się twoją własnością i masz niemal nieograniczone prawo do Jego Miłości i Jego Wszechmocy. Masz prawo do Niego i Jego dóbr, bo jesteś Jego umiłowaną oblubienicą – ukochaną Serca Bożego.

D1888 I to nie tylko tobie mówię, a wszystkim duszom, które Mi się tak oddają. Wy tego dotąd nie rozumieliście i nigdy tak o nic Mnie nie prosiliście dotąd. Wy macie spełniać prośby Moje, choćby przez usta braci wyrażone, a czyż Ja nie jestem zobowiązany spełniać prośby tych, którym się całkowicie oddałem?

D1889 Mówiłem wam kiedyś, gdy żyłem z wami jako Człowiek na ziemi, że macie prosić w Imię Moje, że dotąd tak nie prosiliście. Nie mogłem wtedy jeszcze powiedzieć tego, co dziś ci dyktuję, że nie tylko prosić Ojca w Imię Moje ma dusza Mi poślubiona, ale ma prosić swego Oblubieńca i On jej niczego nie odmówi. Musicie jednak naprawdę w to uwierzyć, nie sądzić, że mówię wam poetycką przenośnię – powtarzam ci jeszcze: jeśli dziecko Moje odda Mi się całe i bez reszty, Ja mu się cały bez reszty oddaję, Ja nim, ono Mną ma prawo dysponować, daliśmy sobie bowiem prawo do tego w dniu Boskich zaślubin aktem całkowitego i na wieczność (na zawsze) oddania.

D1890 Dotąd, powtarzam wam, wy, oblubienice Moje, o nic tak Mnie nie prosiłyście, teraz wam oczy na to otwieram i Serce Miłości miłującej was do szaleństwa – i jako wasz Oblubieniec, wasza Miłość – czekam, czekam na tak szaloną, ufną i bezgranicznie oddaną miłość waszą.

D1891 Ale to jeszcze nie cała tajemnica Miłości. Związane ze Mną macie iść drogą Boskiego Oblubieńca, a On się wydał nie tylko tym, którzy Go miłują, ale się wydał w ręce grzeszników, by Go ukrzyżowali i by mógł ich Krwią Swą odkupić.

Powiedziałem wam dawniej, że nie jest sługa nad Pana ani uczeń nad Mistrza, a dziś wam mówię, że dusza-oblubienica idzie wszędzie tam, gdzie jej Oblubieniec – aż na Kalwarię, aż do takiego unicestwienia, by mogła się stać duszą-Hostią, jak Ja jestem Bogiem – Hostią wydanym na pokarm wszystkim – z miłości – aby ich zbawić”.